می دهد دل را نفس آخر به سیل اضطراب

خانهٔ آیینه ای داریم و می گردد خراب

در محیط عشق تا سر درگریبان برده ایم

نیست چون گرداب رزق ما به غیرازپیچ وتاب

کاش با اندیشهٔ هستی نمی پرداختیم

خواب دیگر شد غبار بینش از تعبیر خواب

یک گره وار از تعلق مانع وارستگی ست

موج اینجا آبله درپاست از نقش حباب

بسمل شوق گل اندامی ست سر تا پای من

می توان چون گل گرفت از خندهٔ زخمم گلاب

در محبت چهرهٔ زردی به دست آورده ام

زین گلستان کرده ام برگ خزانی انتخاب

پیش روی اوکه آتش رنگ می بازد ز شرم

آینه از ساده لوحی می زند نقشی بر آب

در تماشاگاه بوی گل نگه را بار نیست

آب ده چشم هوس ای شبنم از سیر نقاب

تا به کی بیکار باشد جوهر شمشیر ناز

گرچه می دانم نگاهت فتنه است ما مخواب

در دبستان تماشای جمالت هر سحر

دارد از خط شعاعی مشق حیرت آفتاب

شور حشر انگیخت دل از سعی خاکستر شدن

سوخت چندانی که سر تا پا نمک شد این کباب

ناقصان را بیدل آسان نیست تعلیم کمال

تا دمد یک دانه چندین آبرو ریزد سحاب